wtorek, 29 sierpnia 2023

Aleja Sław Olsztyńskiego Sportu,

 Witajcie . Będąc na spacerze nad jeziorem Ukiel byłyśmy tez na tej alei  Nad jeziorem Ukiel w Olsztynie otwarto Aleję Sław Olsztyńskiego Sportu, czyli promenadę z tablicami upamiętniającymi wybitnych zawodników

Uwaga trochę czytania jest . nie musicie czytać ale ja chciałam sobie samej też przybliżyć tych sportowców  jednego to nawet znałam Tadeusza Milewskiego bo był aktywny w środowisku niewidomych 

Zbigniew Lubiejewski (ur. 6 listopada 1949 w Bartoszycach) – polski siatkarz, złoty medalista olimpijski z Montrealu (1976).

Absolwent Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (1972), gdzie otrzymał tytuł inż. rolnictwa. Siatkarz miejscowego AZS. Po zakończeniu kariery zawodniczej w kraju występował początkowo jako zawodnik, a później trener w belgijskim Antoniusz Herentals. Obecnie działacz AZS Olsztyn.

28 października 2021 roku. Rada Miasta Bartoszyce stosowną uchwałą nadała Zbigniewowi Lubiejewskiemu tytuł „Honorowego Obywatela Miasta Bartoszyce”[1].


Reprezentacja
AZS ART Olsztyn

Wszystkie osiągnięcia uzyskane w barwach AZS-u, któremu był wierny do końca kariery sportowej.



Mirosław Rybaczewski (ur. 8 lipca 1952 w Warszawie) – polski siatkarz, reprezentant kraju, mistrz świata z Meksyku (1974) i mistrz olimpijski z Montrealu (1976).

Życiorys[

Absolwent olsztyńskiej Akademii Rolniczo-Technicznej. Wychowanek MKS MDK Warszawa (1968–1971), ale wszystkie krajowe siatkarskie zaszczyty zdobył w AZS Olsztyn 1972–1982. 3-krotny mistrz Polski (1973, 1976, 1978), 3-krotny wicemistrz (1974, 1977, 1980), 2-krotny brązowy medalista MP (1975, 1982) i 2-krotny zdobywca Pucharu Polski (1972, 1982), a także finalista (2 m.) PEZP w sezonie 1977/78. Po zakończeniu gry w Polsce (1982) – zawodnik i trener klubu ASBF w Tuluzie[1].

167-krotny reprezentant Polski (1973–1980). Zdobył wicemistrzostwo Europy juniorów w Barcelonie w 1971 roku. Grał na MŚ w Meksyku (1974) i na igrzyskach w Montrealu w (1976) roku. 2-krotny uczestnik Pucharu Świata: 1973 (Praga) – 2 m. i 1977 (Tokio) – 4 m. Srebrny medalista ME w Belgradzie (1975).

Najlepszy siatkarz Polski w klasyfikacji „PS” (1976). Odznaczony m.in. dwukrotnie złotym Medalem za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i Złotym Krzyżem Zasługi.

Jego córka, Anna Rybaczewski, również jest siatkarką, reprezentantką Francji, gdzie pełni funkcję kapitana drużyny.

Został wybrany najlepszym siatkarzem w historii AZS-u Olsztyn[2].

10 lipca 2021 wicepremier Jarosław Gowin podczas 18 Memoriał Huberta Jerzego Wagnera wręczył kadrowiczom drużyny Huberta Wagnera Medal 100-lecia Odzyskania Niepodległości[3]


Andrzej Gronowicz (ur. 7 marca 1951 w Pile) – polski kajakarz, srebrny medalista olimpijski z Montrealu.

Związany był z OKS/Stomilem Olsztyn. Pływał na kanadyjkach. Był wielokrotnym mistrzem Polski. Brał udział w IO 72 w parze z Janem Żukowskim, największe sukcesy odnosił jednak wspólnie z Jerzym Oparą. Trzykrotnie zdobywali medale mistrzostw świata (srebro i dwa brązowe krążki)[1], a w 1976 zostali wicemistrzami olimpijskimi na dystansie 500 m[2].

Trzynaście razy był mistrzem Polski:

  • C-1 500 m – 1973, 1975, 1977

  • C-1 1000 m – 1973, 1974, 1975, 1976, 1977, 1978

  • C-2 500 m – 1971, 1976

  • C-2 1000 m – 1971, 1972


Adam Dariusz Seroczyński (ur. 13 marca 1974 w Olsztynie) – polski kajakarz, brązowy medalista olimpijski z Sydney (2000), olimpijczyk z Aten (2004) i Pekinu (2008), medalista mistrzostw świata, mistrz Europy, wielokrotny mistrz Polski.

Kariera sportowa

Był zawodnikiem WTSW Olsztyn (1992-1998), OKS Olsztyn (1999-2005) i Posnanii (2005-2008). W swojej karierze zdobył trzy medale mistrzostw świata, brązowy medal olimpijski, mistrzostwo Europy, dwa brązowe medale mistrzostw Europy i 15 tytułów mistrza Polski (pierwsze trzy w 1993 w barwach WTSW Olsztyn, ostatni w 2008 jako zawodnik Posnanii). Jego karierę przerwała dyskwalifikacja za doping w czasie Igrzysk Olimpijskich w Pekinie (2008).

Igrzyska olimpijskie[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa świata[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Europy[edytuj | edytuj kod]

Mistrzostwa Polski[Ireneusz Kluczek (ur. 5 maja 1940 r. w Krasnosielsku na Białorusi - zm. 29 czerwca 2019 r.) – lekkoatleta, pierwszy w historii olimpijczyk z Warmii i Mazur, propagator idei odbudowy Stadionu Leśnego w Olsztynie. Trzykrotny medalista mistrzostw Polski w biegu indywidualnym na 400 m, dwukrotny rekordzista Polski w sztafecie 4x400 m.


W latach 1993-2008 zdobył 15 tytułów mistrza Polski:

  • K-1 1000 m: 2000, 2001, 2004, 2005, 2008

  • K-2 1000 m: 2007 (z Krzysztofem Łuczakiem)

  • K-4 1000 m: 1993, 1994, 1995, 2007

  • K-4 1000 m: 1993, 1994, 2006, 2007

  • K-4 10000 m: 1993

Ireneusz Kluczek (ur. 5 maja 1940 w Krasnosielcu[1], zm. 29 czerwca 2019 w Warszawie[2]) – polski lekkoatleta, olimpijczyk.

Specjalizował się w biegu na 400 metrów. Startował w nim na igrzyskach olimpijskich w 1964 w Tokio (wszedł do ćwierćfinału, w którym nie wystartował). Na tych igrzyskach wystąpił także w sztafecie 4 × 400 metrów, która zajęła 6. miejsce w finale (w składzie: Marian Filipiuk, Kluczek, Stanisław Swatowski, Andrzej Badeński). Był rezerwowym zawodnikiem na igrzyskach olimpijskich w 1960 w Rzymie[1]. Wystąpił w sztafecie 4 × 400 metrów na mistrzostwach Europy w 1962 w Belgradzie (odpadła w eliminacjach)[3].

Wystąpił w 11 meczach międzypaństwowych reprezentacji Polski (bez zwycięstw indywidualnych). Dwukrotnie był rekordzistą Polski w sztafecie 4 × 400 metrów. Był dwukrotnym wicemistrzem Polski (w 1961 i 1962), a raz brązowym medalistą (w 1960) w biegu na 400 metrów[4].

Rekordy życiowe:

Był zawodnikiem Gwardii Olsztyn i absolwentem AWF w Poznaniu. Zmarł w Warszawie i został pochowany cmentarzu komunalnym Północnym w Warszawie Kwatera W XIX-1 rząd 1 grób 14[5].Urszula Styranka-Szubzda (ur. 25 sierpnia 1947 r. w Łodzi) – dwukrotna uczestniczka olimpiady (Meksyk 1968 i Monachium 1972), przez wiele lat czołowa polska sprinterka związana z olsztyńską Gwardią.Przebieg kariery sportowej

Karierę rozpoczynała w klubach sportowych w Łodzi, skąd trafiła do stolicy Warmii i Mazur i tu odnosiła największe sukcesy. Była uczestniczką imprez lekkoatletycznych najwyższej rangi (mistrzostwa Europy, uniwersjada). Przede wszystkim stanowiła jednak podporę sekcji klubowej Gwardii Olsztyn, dla której zdobyła medale w startach indywidualnych, a także punkty w rywalizacji ligowej. Tu startowała w licznych konkurencjach, nie zawsze w swoich specjalnościach. Przez wiele sezonów była stałą członkinią reprezentacyjnej sztafety 4x100 m. W sztafecie reprezentacyjnej biegała z samą Ireną Szewińską. Była 24-krotną reprezentantką Polski w meczach międzypaństwowych w latach 1965–1973 (44 starty, 2 zwycięstwa indywidualne).

W 1977 roku obroniła pracę dyplomową na poznańskiej AWF. Jest nauczycielką wychowania fizycznego, trenerką, działaczką sportową w zarządzie Warmińsko-Mazurskiego Związku Lekkiej Atletyki. Propaguje sport wśród młodzieży.

Osiągnięcia sportowe

  • dwukrotna uczestniczka igrzysk olimpijskich: Meksyk (1968) i Monachium (1972) – 8 miejsce

  • dwukrotna uczestniczka mistrzostw Europy (1969, 1971)

  • finalistka Pucharu Europy (1967, 1970) w sztafecie sprinterek

  • srebrna medalistka (wraz z E. Długołęcką, B. Bakulin, M. Żukowską) na Uniwersjadzie w Moskwie (1973) – 44.42 (zw. ZSRR – 43.99)

  • dwukrotna rekordzistka Polski (w sztafecie 4x100 m repr. i 4x400 m klubowa)

  • dwukrotna mistrzyni Polski: na 200 m (1970) i sztafecie 4x400 m (1973)

  • siedmiokrotna wicemistrzyni Polski (100, 200, 4x100 i 4x400 m)

Tadeusz Milewski (ur. 13 grudnia 1938 r. w Białymstoku - zm. 11 maja 2020 r. w Olsztynie[1]) – działacz społeczny i sportowy, inicjator projektu odbudowy Stadionu Leśnego w OlsztynieDziałalność sportowa i społeczna

Był znanym działaczem społecznym oraz orędownikiem odbudowy Stadionu Leśnego w Olsztynie. Mieszkał w Olsztynie od 1945 roku. Absolwent Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz podyplomowych studiów z zakresu Tyflopedagogiki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. W latach 1958–1971 był członkiem Kadry Narodowej i reprezentantem Polski w lekkiej atletyce oraz czołowym zawodnikiem olsztyńskiej Gwardii w biegach długodystansowych.

W 1971 r. uległ wypadkowi samochodowemu, w którym częściowo utracił wzrok. W 1976 r. był uczestnikiem paraolimpiady w Toronto, gdzie zdobył brązowy medal. Będąc osobą niepełnosprawną, włączał się w działania społeczne mające na celu pomoc ludziom słabszym i pokrzywdzonym przez los.

Pełnił następujące funkcje społeczne związane z pomocą osobom niepełnosprawnym

  • 1994 r. – założyciel i Prezes Warmińsko-Mazurskiego Sejmiku Osób Niepełnosprawnych

  • 1993 r – Członek Zarządu Warmińsko-Mazurskiego Związku Lekkiej Atletyki

  • 2001 r. – Pełnomocnik Wojewody do spraw Osób Niepełnosprawnych

  • 2001 r. – Wiceprezydent Polskiej Federacji Związków Stowarzyszeń Osób Niepełnosprawnych

  • 1996 – 2000 r. – Wiceprezydent Światowej Organizacji Szachistów Niewidomych

  • 1991 – 1999 r. – założyciel i Prezes Stowarzyszenia Niewidomych i Słabowidzących "Cross"

  • 1994 – 2001 r – Członek Zarządu Krajowej Rady Osób Niepełnosprawnych

  • 2000 r – Prezes Warmińsko-Mazurskiej Federacji Sportu Osób Niepełnosprawnych

Był także sekretarzem Warmińsko-Mazurskiego Okręgu Polskiego Związku Niewidomych, głównym inicjatorem reaktywowania dawnego Stadionu Leśnego jako Europejskiego Integracyjnego Centrum Sportu, Rehabilitacji i Rekreacji, a także inicjatorem i realizatorem budowy Ośrodka Mieszkalno-Rehabilitacyjnego Niewidomych w Olsztynie przy ul. Paukszty.

Został odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.

Imię i nazwisko

Janusz Malinowski

Data i miejsce urodzenia

1916 r., Wilno

Data śmierci

29 czerwca 1990 r., Olsztyn

Dyscyplina

trener lekkiej atletyki

Największy sukces

wychowawca olimpijczyków

Pochodził z rodziny aktorskiej; jego dzieciństwo wiązało się z częstymi przeprowadzkami (Kijów, Kraków, Grodno, Toruń, Poznań, Wilno). Szkołę powszechną ukończył w Poznaniu (1928) i tam zetknął się ze sportem, ale dopiero w gimnazjum w Wilnie zaczął systematycznie trenować. Miał predyspozycje do sprintu. W 1936 roku, po ukończeniu gimnazjum, rozpoczął pracę w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie.

II wojna światowa był niezwykle dramatycznym okresem w życiu Janusza Malinowskiego. Aresztowany przez NKWD został zesłany w głąb Rosji, a następnie był ciągle przemieszczany. W 1942 roku trafił do Armii Andersa, z którą przebył cały szlak bojowy. Po rozformowaniu armii znalazł się w Wielkiej Brytanii, a w 1948 przybył do Olsztyna.

Działalność sportowa

Reprezentując AZS Wilno, został mistrzem Wilna w biegach na 100 i 200 metrów i rekordzistą w sztafecie 4 x 100 metrów (jednym z partnerów był Leopold Szczerbicki). Wkrótce w tych konkurencjach reprezentował Polskę Północną w meczu z Prusami Wschodnimi. Na stadionie w Królewcu zajął dwa razy trzecie miejsce.

W 1950 roku pracował jako sekretarz w Oddziale Okręgu Polskiego Związku Motorowego. W 1953 roku rozpoczął pracę w roli instruktora lekkiej atletyki w Budowlanych Olsztyn, udzielał się również w Oddziale Związku Lekkiej Atletyki. W tym okresie wychował kilkoro znakomitych biegaczy. Jego podopieczna Krystyna Kurto wygrała Centralne Biegi Narodowe, a Franciszek Wesołowski został mistrzem Polski na 1500 metrów i powołano go do reprezentacji kraju.W 1957 roku sekcja lekkoatletyczna z Budowlanych zakończyła działalność. Malinowski przeniósł się z grupą wychowanków do Gwardii Olsztyn, gdzie jako trener i organizator tej dyscypliny w klubie odnosił największe sukcesy. Pod jego pieczą znajdowali się tej klasy zawodnicy, co: Ireneusz Kluczek, Tadeusz Milewski. Bogdan Załuska, Marek Jóźwik, Ryszard Szparak, Bronisława Ludwichowska i Danuta Piecyk). Gwardia należała do najlepszych klubów lekkoatletycznych w Polsce.

Imię i nazwisko

Leszek Dorosz

Data i miejsce urodzenia

27 września 1932 r., Biała Podlaska

Data śmierci

27 marca 2016 roku, Olsztyn

Dyscyplina

siatkówka

Największy sukces

trzykrotne mistrzostwo Polski (1973, 1976, 1978)

Działalność trenerska

Jako trener siatkarzy KS AZS UWM Olsztyn osiągał liczne sukcesy na arenie krajowej. Przygodę z siatkówką rozpoczął jako uczeń liceum w Lidzbarku Warmińskim, gdzie prowadził szkolną drużynę. Po podjęciu studiów na Akademii Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (ówczesnej Wyższej Szkole Rolniczej) został zawodnikiem AZS. Następnie objął opiekę szkoleniową nad drużyną i wraz z grupą działaczy realizował plan awansu zespołu do ekstraklasy. Cel został osiągnięty, a drużyna akademicka w latach 70. XX w. stała się najlepszą drużyną w Polsce.

Za jego kadencji drużyna AZS zdobyła trzykrotnie Puchar Polski (1970, 1971, 1972), a później mistrzostwo Polski (1973, 1976, 1978). Na arenie międzynarodowej Dorosz wygrał turniej o Puchar 17 Listopada (1973, Praga), turniej Europa (1974, 1975, Genk), St. Anthonius (1973, 1974, 1975). Zdobył również klubowe wicemistrzostwo Europy w Pucharze Zdobywców Pucharów (1978).

Pod kierunkiem Leszka Dorosza jako trenera akademickiej reprezentacji Polski drużyna siatkarzy zajęła na Uniwersjadzie w Moskwie w 1973 r. czwarte miejsce.

W 1979 r. rozstał się z AZS-em i rozpoczął pracę trenera w byłej Jugosławii, gdzie dał się poznać z jak najlepszej strony. Z zespołem Maldost Zagrzeb zdobył dwukrotnie mistrzostwo i Puchar Jugosławii (1981, 1982), zaś z Vojvodiną Nowy Sad dwukrotnie mistrzostwo Jugosławii (1988, 1989) i Puchar Jugosławii (1988) oraz trzecie miejsce w Pucharze Europy (1988).

Pracę trenera AZS Leszek Dorosz łączył z pracą naukową w Instytucie Rybactwa Śródlądowego olsztyńskiej uczelni. Do śmierci, 27 marca 2016 r. mieszkał w Olsztynie.Eliasz Bartoszewicz (ur. w 1936 r. w Wilnie, zm. 17 maja 2013 r. w Szczytnie) – najlepszy i najbardziej znany pięściarz Warmii i Mazur, trzykrotny medalista mistrzostw Polski, reprezentant kraju.


Przebieg kariery sportowej

Z boksem zetknął się jako 14-latek w 1951 r. Był wychowankiem i wieloletnim zawodnikiem Budowlanych Olsztyn. Szczyt jego kariery przypadł na lata 50., które były złotym okresem polskiego pięściarstwa. Mimo ogromnej konkurencji stawał na podium najbardziej prestiżowych turniejów. Był podporą Budowlanych i przyczynił się do awansu olsztynian do II ligi. Miał duży talent, a przy tym serce do walki.

Trzykrotnie stawał na podium mistrzostw kraju. Pierwszy medal (srebrny) mistrzostw Polski zdobył w 1957 r. Rok później wywalczył brązowy medal, a w 1959 r. zdobył ponownie srebrny medal. Podczas jubileuszowych, 30. mistrzostw Polski w pięknym stylu awansował do finału, gdzie jego rywalem był Tadeusz Walasek. Sędziowie przyznali punktowe zwycięstwo utytułowanemu przeciwnikowi, ale werdykt wzbudził wiele kontrowersji.

Osiągnięcia sportowe

Największe sukcesy w mistrzostwach Polski:

  • srebrny medal – 1957 r.

  • brązowy medal – 1958 r.

  • srebrny medal – 1959 r

















o

2 komentarze:

  1. Karolina9030 sierpnia 2023 17:02

    Całkiem sympatyczne zestawienie sportowców związanych z Twoim miastem. Pozdrawiam serdecznie

    OdpowiedzUsuń
  2. Małgosia X30 sierpnia 2023 21:20

    Fajny sposób na upamiętnienie sportowców, a jednocześnie ozdoba miasta.
    Pozdrawiam, Basiu.

    OdpowiedzUsuń