Głuchoniewidomi

Szacuje się, że w Polsce żyje ok. 7000 osób głuchoniewidomych. Główny problem, z jakim zmagają się osoby z tą niepełnosprawnością w naszym kraju, to brak potrzebnych regulacji prawnych. Według polskiego prawa nie istnieje niepełnosprawność taka jak głuchoślepota.
Osoby głuchoniewidome korzystają więc z rządowej pomocy albo jako osoby niesłyszące (lub słabosłyszące) albo jako niewidomi (czy niedowidzący). Jedyną organizacją, która świadczy wsparcie dostosowane do potrzeb osób z jednoczesnym uszkodzeniem wzroku i słuchu, jest Towarzystwo Pomocy Głuchoniewidomym. 
27 czerwca 1880 r. urodziła się Helen Keller, amerykańska głuchoniewidoma, której historia życia do dziś powtarzana jest na całym świecie. Rocznica jej urodzin od wielu lat świętowana jest jako początek Międzynarodowego Tygodnia Wiedzy o Osobach Głuchoniewidomych im. Helen Keller. W tym roku TPG postanowiło przenieść ten zwyczaj także do Polski.

Helen Keller

Helen Keller urodziła się w Tuscumbii, miejscowości w północnej Alabamie. Kiedy miała półtora roku, przeszła chorobę, w konsekwencji której utraciła wzrok i słuch. Wcześniej zdążyła nauczyć się jedynie pojedynczych słów oraz chodzić. Do 7. roku życia rozwijała się głównie dzięki własnej ciekawości świata, inteligencji oraz odwadze. Tworzyła m.in. własne znaki, dzięki którym porozumiewała się w najprostszych sytuacjach. System ten nie był jednak wystarczający, Helen zaczęła też orientować się, że inni ludzie porozumiewają się inaczej – ustami, ale nie była w stanie zrozumieć, co mówią. Rodziło to w niej frustrację, która przejawiała się coraz częstszymi atakami agresji.
Rodzice Helen poszukiwali pomocy u specjalistów. Dzięki wsparciu Grahama Bella nawiązali kontakt m.in. z Anną Sulivan, która zgodziła się zostać wychowawczynią głuchoniewidomej dziewczynki. Połączenie tych dwóch wyjątkowych osobowości – niezwykle uzdolnionej i doświadczonej nauczycielki oraz wybitnie zdolnej uczennicy zaowocowało nadzwyczajnymi sukcesami. Wymienić wystarczy chociażby wypracowanie skutecznej metody komunikacji – Helen nauczyła się odczytywać alfabet do ręki – tzw. daktylografię. Umożliwiło jej to późniejszą naukę mówienia, czytania i pisania.
Helen i Anna współpracowały przez ponad 50 lat. W 1904 r. Helen ukończyła Radcliffe College. Została autorką wielu artykułów i książek, w tym najsłynniejszej pt.: "Historia mojego życia". Była przyjmowana przez wszystkich kolejnych prezydentów Stanów Zjednoczonych, angażowała się społecznie, zabierając głos w sprawach trudnych, ale takich w których miała rzeczywiście coś ważnego do przekazania. W 1932 r. została wiceprezesem Królewskiego Narodowego Instytutu dla Niewidomych w Zjednoczonym Królestwie.