koralowce

KoralowceWystępują masowo, samotnie lub kolonijnie w formie polipów w morzach strefy ciepłej i gorącej, rzadziej w wodach arktycznych i antarktycznych. Najlepiej rozwijają się w ciepłych, nasłonecznionych wodach przybrzeżnych i na płyciznach. Niektóre gatunki występują na głębokościach do 6000 m p.p.m.
Rozmnażają się przez pączkowanie, podział podłużny lub płciowo z zapłodnieniem zewnętrznym, rzadziej wewnętrznym. Zazwyczaj są rozdzielnopłciowe. Najczęściej występującą formą larwy jest planula.
W związku z osiadłym trybem życia zapłodnienie odbywa się poprzez skoordynowany wyrzut gamet do środowiska. Koordynacja być może obywa się dzięki zmianie barwy nieba i korelującej z nią zmianie barwy wody podczas zachodu słońca: przed pełnią niebo jest bardziej czerwone po pełni bardziej niebieskie. Badania Alison Sweeney na Acropora palmata pokazują, że rozmnaża się on trzeciej i czwartej nocy po pełni od 21:20 do 21:50^[4].
Większość gatunków koralowców prowadzi osiadły tryb życia. Niektóre mogą się aktywnie poruszać. Większość z nich żywi się zooplanktonem, a większe chwytają skorupiaki, mięczaki i ryby. Polują za pomocą ramion i komórek parzydełkowych. Same stanowią pokarm wielu gatunków skorupiaków, rozgwiazd i ryb.
Kolonie koralowców żyją kilkaset lat, a według najnowszych badań koralowce z rodzaju Leiopathes dożywają 4200 lat i jest to absolutny rekord długowieczności wśród zwierząt^[5].
Wg prof. Jarosława Stolarskiego z Instytutu Paleobiologii PAN i jego zespołu pięciu współpracowników z Australii, USA, Polski i Francji koralowce madreporowe są wyjątkowo odpornymi organizmami, co oznacza, że chociaż ocieplanie się oceanów jest groźne dla raf koralowych, to jednak może nie mieć większego znaczenia dla ewolucji całej grupy korali madreporowych. Koralowce madreporowe przetrwały już całe masy kryzysów, w tym największe wymieranie w dziejach Ziemi. Formy płytkowodne - czyli rafy - powstawały z nich prawdopodobnie więcej niż raz, za każdym razem niezależnie wchodząc we współpracę z glonami i być może też tworząc od nowa szkielety. Prof. Stolarski i jego współpracownicy oparli swoje wnioski o analizę budowy i składu chemicznego szkieletu wymarłych koralowców madreporowych z badaniem DNA ich dzisiejszych przedstawicieli, w tym również pobranych od wielu korali głębokowodnych. Tym sposobem skonstruowali drzewo rodowe korali madreporowych, z którego wynika, że ta grupa zwierząt wyewoluowała dużo wcześniej, niż dotychczas sądzono - co najmniej 425 mln lat temu^[6].