Witajcie . Będąc na spacerze nad jeziorem Ukiel byłyśmy tez na tej alei Nad jeziorem Ukiel w Olsztynie otwarto Aleję Sław Olsztyńskiego Sportu, czyli promenadę z tablicami upamiętniającymi wybitnych zawodników
Uwaga trochę czytania jest . nie musicie czytać ale ja chciałam sobie samej też przybliżyć tych sportowców jednego to nawet znałam Tadeusza Milewskiego bo był aktywny w środowisku niewidomych
Zbigniew
Lubiejewski (ur. 6
listopada 1949 w Bartoszycach)
– polski siatkarz,
złoty medalista olimpijski z Montrealu (1976).
Absolwent Akademii
Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (1972),
gdzie otrzymał tytuł inż. rolnictwa. Siatkarz miejscowego AZS.
Po zakończeniu kariery zawodniczej w kraju występował początkowo
jako zawodnik, a później trener w belgijskim Antoniusz Herentals.
Obecnie działacz AZS
Olsztyn.
28
października 2021 roku. Rada Miasta Bartoszyce stosowną uchwałą
nadała Zbigniewowi Lubiejewskiemu tytuł „Honorowego Obywatela
Miasta Bartoszyce”[1].
-
Reprezentacja
-
AZS
ART Olsztyn
Wszystkie
osiągnięcia uzyskane w barwach AZS-u, któremu był wierny do końca
kariery sportowej.
Mirosław
Rybaczewski (ur.
8 lipca 1952 w Warszawie)
– polski siatkarz, reprezentant
kraju,
mistrz świata z Meksyku (1974)
i mistrz olimpijski z Montrealu (1976).
Życiorys[
Absolwent
olsztyńskiej Akademii
Rolniczo-Technicznej.
Wychowanek MKS
MDK Warszawa (1968–1971),
ale wszystkie krajowe siatkarskie zaszczyty zdobył w AZS
Olsztyn 1972–1982.
3-krotny mistrz Polski (1973,
1976, 1978), 3-krotny wicemistrz (1974, 1977, 1980), 2-krotny brązowy
medalista MP (1975, 1982) i 2-krotny zdobywca Pucharu Polski (1972,
1982), a także finalista (2 m.) PEZP w sezonie 1977/78. Po
zakończeniu gry w Polsce (1982)
– zawodnik i trener klubu ASBF w Tuluzie[1].
167-krotny
reprezentant Polski (1973–1980).
Zdobył wicemistrzostwo Europy juniorów
w Barcelonie w
1971 roku. Grał na MŚ w Meksyku (1974)
i na igrzyskach w Montrealu w
(1976) roku. 2-krotny uczestnik Pucharu Świata: 1973 (Praga)
– 2 m. i 1977 (Tokio)
– 4 m. Srebrny medalista ME w Belgradzie (1975).
Najlepszy
siatkarz Polski w
klasyfikacji „PS” (1976). Odznaczony m.in. dwukrotnie
złotym Medalem
za Wybitne Osiągnięcia Sportowe i
Złotym Krzyżem Zasługi.
Jego
córka, Anna
Rybaczewski,
również jest siatkarką, reprezentantką Francji,
gdzie pełni funkcję kapitana drużyny.
Został
wybrany najlepszym siatkarzem w historii AZS-u
Olsztyn[2].
10
lipca 2021 wicepremier Jarosław
Gowin podczas 18
Memoriał Huberta Jerzego Wagnera wręczył
kadrowiczom drużyny Huberta
Wagnera Medal
100-lecia Odzyskania Niepodległości[3]
Andrzej
Gronowicz (ur. 7
marca 1951 w Pile)
– polski kajakarz,
srebrny medalista olimpijski z Montrealu.
Związany
był z OKS/Stomilem
Olsztyn.
Pływał na kanadyjkach.
Był wielokrotnym mistrzem Polski. Brał udział w IO
72 w
parze z Janem
Żukowskim,
największe sukcesy odnosił jednak wspólnie z Jerzym
Oparą.
Trzykrotnie zdobywali medale mistrzostw świata (srebro i dwa brązowe
krążki)[1],
a w 1976 zostali
wicemistrzami olimpijskimi na dystansie 500 m[2].
Trzynaście
razy był mistrzem Polski:
Adam
Dariusz Seroczyński (ur.
13 marca 1974 w Olsztynie)
– polski kajakarz,
brązowy medalista olimpijski z Sydney
(2000),
olimpijczyk z Aten
(2004) i Pekinu
(2008),
medalista mistrzostw świata, mistrz Europy, wielokrotny mistrz
Polski.
Kariera
sportowa
Był
zawodnikiem WTSW Olsztyn (1992-1998), OKS Olsztyn (1999-2005)
i Posnanii (2005-2008).
W swojej karierze zdobył trzy medale mistrzostw świata, brązowy
medal olimpijski, mistrzostwo Europy, dwa brązowe medale mistrzostw
Europy i 15 tytułów mistrza Polski (pierwsze trzy w 1993 w barwach
WTSW Olsztyn, ostatni w 2008 jako zawodnik Posnanii). Jego karierę
przerwała dyskwalifikacja za doping w czasie Igrzysk Olimpijskich w
Pekinie (2008).
Mistrzostwa
Polski[Ireneusz Kluczek (ur.
5 maja 1940 r. w Krasnosielsku na Białorusi - zm. 29 czerwca 2019
r.) – lekkoatleta, pierwszy w historii olimpijczyk
z Warmii i Mazur,
propagator idei odbudowy Stadionu
Leśnego w Olsztynie.
Trzykrotny medalista mistrzostw Polski w biegu indywidualnym na 400
m, dwukrotny rekordzista Polski w sztafecie 4x400 m.
W
latach 1993-2008 zdobył 15 tytułów mistrza Polski:
K-1
1000 m: 2000, 2001, 2004, 2005, 2008
K-2
1000 m: 2007 (z Krzysztofem Łuczakiem)
K-4
1000 m: 1993, 1994, 1995, 2007
K-4
1000 m: 1993, 1994, 2006, 2007
K-4
10000 m: 1993
Ireneusz
Kluczek (ur. 5
maja 1940 w Krasnosielcu[1],
zm. 29
czerwca 2019 w Warszawie[2])
– polski lekkoatleta,
olimpijczyk.
Specjalizował
się w biegu
na 400 metrów.
Startował w nim na igrzyskach
olimpijskich w 1964 w Tokio (wszedł
do ćwierćfinału, w którym nie wystartował). Na tych igrzyskach
wystąpił także w sztafecie
4 × 400 metrów,
która zajęła 6. miejsce w finale (w składzie: Marian
Filipiuk,
Kluczek, Stanisław
Swatowski, Andrzej
Badeński).
Był rezerwowym zawodnikiem na igrzyskach
olimpijskich w 1960 w Rzymie[1].
Wystąpił w sztafecie 4 × 400 metrów
na mistrzostwach
Europy w 1962 w
Belgradzie (odpadła w eliminacjach)[3].
Wystąpił
w 11 meczach międzypaństwowych reprezentacji Polski (bez zwycięstw
indywidualnych). Dwukrotnie był rekordzistą
Polski w
sztafecie 4 × 400 metrów. Był dwukrotnym
wicemistrzem Polski (w 1961 i 1962),
a raz brązowym medalistą (w 1960)
w biegu na 400 metrów[4].
Rekordy
życiowe:
Był
zawodnikiem Gwardii
Olsztyn i
absolwentem AWF
w Poznaniu.
Zmarł w Warszawie i został pochowany cmentarzu komunalnym Północnym
w Warszawie Kwatera W XIX-1 rząd 1 grób 14[5].Urszula Styranka-Szubzda (ur.
25 sierpnia 1947 r. w Łodzi) – dwukrotna uczestniczka olimpiady
(Meksyk 1968 i Monachium 1972), przez wiele lat czołowa polska
sprinterka związana z olsztyńską Gwardią.Przebieg
kariery sportowej
Karierę
rozpoczynała w klubach sportowych w Łodzi, skąd trafiła do
stolicy Warmii i Mazur i
tu odnosiła największe sukcesy. Była uczestniczką imprez
lekkoatletycznych najwyższej rangi (mistrzostwa Europy,
uniwersjada). Przede wszystkim stanowiła jednak podporę sekcji
klubowej Gwardii
Olsztyn,
dla której zdobyła medale w startach indywidualnych, a także
punkty w rywalizacji ligowej. Tu startowała w licznych
konkurencjach, nie zawsze w swoich specjalnościach. Przez wiele
sezonów była stałą członkinią reprezentacyjnej sztafety 4x100
m. W sztafecie reprezentacyjnej biegała z samą Ireną Szewińską.
Była 24-krotną reprezentantką Polski w meczach międzypaństwowych
w latach 1965–1973 (44 starty, 2 zwycięstwa indywidualne).
W
1977 roku obroniła pracę dyplomową na poznańskiej AWF. Jest
nauczycielką wychowania fizycznego, trenerką, działaczką sportową
w zarządzie Warmińsko-Mazurskiego
Związku Lekkiej Atletyki.
Propaguje sport wśród młodzieży.
Osiągnięcia
sportowe
dwukrotna
uczestniczka igrzysk olimpijskich: Meksyk (1968) i Monachium (1972)
– 8 miejsce
dwukrotna
uczestniczka mistrzostw Europy (1969, 1971)
finalistka
Pucharu Europy (1967, 1970) w sztafecie sprinterek
srebrna
medalistka (wraz z E. Długołęcką, B. Bakulin, M. Żukowską) na
Uniwersjadzie w Moskwie (1973) – 44.42 (zw. ZSRR – 43.99)
dwukrotna
rekordzistka Polski (w sztafecie 4x100 m repr. i 4x400 m klubowa)
dwukrotna
mistrzyni Polski: na 200 m (1970) i sztafecie 4x400 m (1973)
siedmiokrotna
wicemistrzyni Polski (100, 200, 4x100 i 4x400 m)
Tadeusz
Milewski (ur. 13 grudnia 1938 r. w Białymstoku - zm. 11
maja 2020 r. w Olsztynie[1])
– działacz społeczny i sportowy, inicjator projektu
odbudowy Stadionu
Leśnego w OlsztynieDziałalność
sportowa i społeczna
Był
znanym działaczem społecznym oraz orędownikiem odbudowy Stadionu
Leśnego w Olsztynie. Mieszkał w Olsztynie od 1945 roku. Absolwent
Akademii Wychowania Fizycznego w Warszawie oraz podyplomowych studiów
z zakresu Tyflopedagogiki na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej
w Lublinie. W latach 1958–1971 był członkiem Kadry Narodowej i
reprezentantem Polski w lekkiej atletyce oraz czołowym zawodnikiem
olsztyńskiej Gwardii w
biegach długodystansowych.
W
1971 r. uległ wypadkowi samochodowemu, w którym częściowo utracił
wzrok. W 1976 r. był uczestnikiem paraolimpiady w Toronto, gdzie
zdobył brązowy medal. Będąc osobą niepełnosprawną, włączał
się w działania społeczne mające na celu pomoc ludziom słabszym
i pokrzywdzonym przez los.
Pełnił
następujące funkcje społeczne związane z pomocą osobom
niepełnosprawnym
1994
r. – założyciel i Prezes Warmińsko-Mazurskiego
Sejmiku Osób Niepełnosprawnych
1993
r – Członek Zarządu Warmińsko-Mazurskiego Związku Lekkiej
Atletyki
2001
r. – Pełnomocnik Wojewody do spraw Osób Niepełnosprawnych
2001
r. – Wiceprezydent Polskiej Federacji Związków Stowarzyszeń
Osób Niepełnosprawnych
1996
– 2000 r. – Wiceprezydent Światowej Organizacji Szachistów
Niewidomych
1991
– 1999 r. – założyciel i Prezes Stowarzyszenia Niewidomych i
Słabowidzących "Cross"
1994
– 2001 r – Członek Zarządu Krajowej Rady Osób
Niepełnosprawnych
2000
r – Prezes Warmińsko-Mazurskiej Federacji Sportu Osób
Niepełnosprawnych
Był
także sekretarzem Warmińsko-Mazurskiego
Okręgu Polskiego Związku Niewidomych,
głównym inicjatorem reaktywowania dawnego Stadionu Leśnego jako
Europejskiego Integracyjnego Centrum Sportu, Rehabilitacji i
Rekreacji, a także inicjatorem i realizatorem budowy Ośrodka
Mieszkalno-Rehabilitacyjnego Niewidomych w Olsztynie przy ul.
Paukszty.
Został
odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.
|
Imię i nazwisko
|
Janusz Malinowski
|
|
Data i miejsce urodzenia
|
1916 r., Wilno
|
|
Data śmierci
|
29 czerwca 1990 r., Olsztyn
|
|
Dyscyplina
|
trener lekkiej atletyki
|
|
Największy sukces
|
wychowawca olimpijczyków
|
Pochodził
z rodziny aktorskiej; jego dzieciństwo wiązało się z częstymi
przeprowadzkami (Kijów, Kraków, Grodno, Toruń, Poznań, Wilno).
Szkołę powszechną ukończył w Poznaniu (1928) i tam zetknął się
ze sportem, ale dopiero w gimnazjum w Wilnie zaczął systematycznie
trenować. Miał predyspozycje do sprintu. W 1936 roku, po ukończeniu
gimnazjum, rozpoczął pracę w rozgłośni Polskiego Radia w Wilnie.
II
wojna światowa był niezwykle dramatycznym okresem w życiu Janusza
Malinowskiego. Aresztowany przez NKWD został zesłany w głąb
Rosji, a następnie był ciągle przemieszczany. W 1942 roku trafił
do Armii Andersa, z którą przebył cały szlak bojowy. Po
rozformowaniu armii znalazł się w Wielkiej Brytanii, a w 1948
przybył do Olsztyna.
Działalność
sportowa
Reprezentując
AZS Wilno, został mistrzem Wilna w biegach na 100 i 200 metrów i
rekordzistą w sztafecie 4 x 100 metrów (jednym z partnerów
był Leopold
Szczerbicki).
Wkrótce w tych konkurencjach reprezentował Polskę Północną w
meczu z Prusami
Wschodnimi.
Na stadionie w Królewcu zajął
dwa razy trzecie miejsce.
W
1950 roku pracował jako sekretarz w Oddziale Okręgu Polskiego
Związku Motorowego. W 1953 roku rozpoczął pracę w roli
instruktora lekkiej atletyki w Budowlanych Olsztyn, udzielał się
również w Oddziale Związku Lekkiej Atletyki. W tym okresie
wychował kilkoro znakomitych biegaczy. Jego podopieczna Krystyna
Kurto wygrała
Centralne Biegi Narodowe, a Franciszek
Wesołowski został
mistrzem Polski na 1500 metrów i powołano go do reprezentacji
kraju.W
1957 roku sekcja lekkoatletyczna z Budowlanych zakończyła
działalność. Malinowski przeniósł się z grupą wychowanków
do Gwardii
Olsztyn,
gdzie jako trener i organizator tej dyscypliny w klubie odnosił
największe sukcesy. Pod jego pieczą znajdowali się tej klasy
zawodnicy, co: Ireneusz
Kluczek, Tadeusz
Milewski. Bogdan
Załuska, Marek
Jóźwik, Ryszard
Szparak, Bronisława
Ludwichowska i Danuta
Piecyk).
Gwardia należała do najlepszych klubów lekkoatletycznych w Polsce.
|
Imię i nazwisko
|
Leszek Dorosz
|
|
Data i miejsce urodzenia
|
27 września 1932 r., Biała Podlaska
|
|
Data śmierci
|
27 marca 2016 roku, Olsztyn
|
|
Dyscyplina
|
siatkówka
|
|
Największy sukces
|
trzykrotne mistrzostwo Polski (1973, 1976, 1978)
|
Działalność
trenerska
Jako
trener siatkarzy KS
AZS UWM Olsztyn osiągał
liczne sukcesy na arenie krajowej. Przygodę z siatkówką rozpoczął
jako uczeń liceum w Lidzbarku
Warmińskim,
gdzie prowadził szkolną drużynę. Po podjęciu studiów
na Akademii
Rolniczo-Technicznej w Olsztynie (ówczesnej Wyższej
Szkole Rolniczej)
został zawodnikiem AZS. Następnie objął opiekę szkoleniową nad
drużyną i wraz z grupą działaczy realizował plan awansu zespołu
do ekstraklasy. Cel został osiągnięty, a drużyna akademicka w
latach 70. XX w. stała się najlepszą drużyną w Polsce.
Za
jego kadencji drużyna AZS zdobyła trzykrotnie Puchar Polski (1970,
1971, 1972), a później mistrzostwo Polski (1973, 1976, 1978). Na
arenie międzynarodowej Dorosz wygrał turniej o Puchar 17 Listopada
(1973, Praga), turniej Europa (1974, 1975, Genk), St. Anthonius
(1973, 1974, 1975). Zdobył również klubowe wicemistrzostwo Europy
w Pucharze Zdobywców Pucharów (1978).
Pod
kierunkiem Leszka Dorosza jako trenera akademickiej reprezentacji
Polski drużyna siatkarzy zajęła na Uniwersjadzie w Moskwie w 1973
r. czwarte miejsce.
W
1979 r. rozstał się z AZS-em i rozpoczął pracę trenera w byłej
Jugosławii, gdzie dał się poznać z jak najlepszej strony. Z
zespołem Maldost Zagrzeb zdobył dwukrotnie mistrzostwo i Puchar
Jugosławii (1981, 1982), zaś z Vojvodiną Nowy Sad dwukrotnie
mistrzostwo Jugosławii (1988, 1989) i Puchar Jugosławii (1988) oraz
trzecie miejsce w Pucharze Europy (1988).
Pracę
trenera AZS Leszek Dorosz łączył z pracą naukową w Instytucie
Rybactwa Śródlądowego olsztyńskiej uczelni. Do śmierci, 27 marca
2016 r. mieszkał w Olsztynie.Eliasz Bartoszewicz (ur.
w 1936 r. w Wilnie, zm. 17 maja 2013 r. w Szczytnie)
– najlepszy i najbardziej znany pięściarz Warmii i Mazur,
trzykrotny medalista mistrzostw Polski, reprezentant kraju.
Przebieg
kariery sportowej
Z
boksem zetknął się jako 14-latek w 1951 r. Był wychowankiem i
wieloletnim zawodnikiem Budowlanych
Olsztyn.
Szczyt jego kariery przypadł na lata 50., które były złotym
okresem polskiego pięściarstwa. Mimo ogromnej konkurencji stawał
na podium najbardziej prestiżowych turniejów. Był podporą
Budowlanych i przyczynił się do awansu olsztynian do II ligi. Miał
duży talent, a przy tym serce do walki.
Trzykrotnie
stawał na podium mistrzostw kraju. Pierwszy medal (srebrny)
mistrzostw Polski zdobył w 1957 r. Rok później wywalczył brązowy
medal, a w 1959 r. zdobył ponownie srebrny medal. Podczas
jubileuszowych, 30. mistrzostw Polski w pięknym stylu awansował do
finału, gdzie jego rywalem był Tadeusz
Walasek.
Sędziowie przyznali punktowe zwycięstwo utytułowanemu
przeciwnikowi, ale werdykt wzbudził wiele kontrowersji.
Osiągnięcia
sportowe
Największe
sukcesy w mistrzostwach Polski:
srebrny
medal – 1957 r.
brązowy
medal – 1958 r.
srebrny
medal – 1959 r
