Ksiązki w listopadzie

 1 Antonina Domańska Historia żółtej ciżemki 

Główny bohater książki, Wawrzuś, to dziecko szczególnie uzdolnione, które każdą chwilę spędza na rzeźbieniu. Niestety nikt w jego rodzinnej wsi nie rozumie tej pasji, dlatego chłopiec musi uciekać. W drodze przeżywa mnóstwo przygód, spotyka wielkie osobistości XV-wiecznego Krakowa, poznaje króla, a nawet dostaje od niego cenny prezent..244/28713  Daaawno temu jako dziecko oglądałam film na podstawie książki 

2Sharon Kay Penman Władca północy 

Koleje losu Anne Neville, siłą poślubionej Edwardowi Lancasterowi, niespodziewanie się odmieniły. Jej mąż dokonał żywota pod Tewkesbury, tym samym Anne uwolniła się od niechcianego małżeństwa. Od zawsze zakochana w Ryszardzie, bracie króla Edwarda i księciu Gloucester, może wreszcie poślubić wybranka serca i poznać rozkosze oraz trudy macierzyństwa.

Z czasem Ryszard staje się wiernym towarzyszem rządów i królewskich wypraw wojennych brata, mimo jawnej niechęci i zazdrości królowej. Jako zasłużony wojownik i rycerz zostaje mianowany namiestnikiem północnej Anglii i wkrótce daje się poznać jako bardzo sprawny zarządca. Niebawem okaże się, jakim władcą jest Edward i jak trwała jest jego pozycja. Okrutne rozwiązanie problemu nieustannych szaleństw brata Jerzego nie będzie jedynym problemem króla. Nad wszystkim unosi się widmo tajemnicy, która już dwukrotnie zabrana do grobu nadal żyje i coraz bardziej zagraża władzy Edwarda.

We Władcy Północy – drugiej części trylogii o Ryszardzie III – wielkie uczucia i szlachetność przeplatają się z najniższymi ludzkimi pobudkami i małostkową zachłannością. Sharon Penman buduje misterną intrygę, w której każdy element, zależnie od zmiany aktualnej sytuacji w angielskiej polityce, może nieoczekiwanie oznaczać zupełnie co innego.

 409/653/29122

3Deotyma Branki w jasyrze Opisana historia zaczyna się około 1240 roku gdy na tronie Polski zasiada Bolesław Wstydliwy, jego żoną jest święta Kinga.

Ludmiła jest bogatą dziedziczką. Odkąd została sierotą, o jej losie decydują stryjowie, którzy za wszelką cenę chcą ją wyswatać. Aby uciec od nie chcianego związku, dziewczyna chroni się w murach witowskiego klasztoru, który wkrótce zdobywają Tatarzy. Zostaje wzięta w jasyr, a następnie wraz z innymi jeńcami odbita przez wojska wojewody krakowskiego. W obliczu zagrażającego niebezpieczeństwa postanawia jechać do posiadłości swej przyjaciółki Elżbiety, by ją ostrzec. Niestety, los jest dla kobiet okrutny. Tatarzy napadają także na zamek w Żegańcu.
Aby ratować przyjaciółkę z tatarskiej niewoli, Ludmiła wyrusza w niemal samobójczą misję, której tłem stają się najważniejsze wydarzenia polityczne w barwnej, multikulturowej Mongolii wnuków Czyngis-chana. Obcina sobie warkocze, by udawać genueńskiego pachołka, a potem sama rozporządza swoją ręką — rozkochany tatarski rycerz godzi się nawet na chrześcijański ślub.334/987/29456

4Sharon Kay Penman Ryszard z Bożej laski   

Fascynujące zwieńczenie trylogii o Ryszardzie III, ostatnim angielskim władcy z linii Yorków, królu, który - jak się po latach okazuje - niesłusznie przeszedł do historii jako krwiożerczy potwór, a w rzeczywistości był władcą niezwykle sprawnym, odważnym i wrażliwym.
W tej błyskotliwie napisanej powieści, stanowiącej umiejętne połączenie historii i fikcji, Ryszard III, wbrew powtarzanemu od wieków stereotypowi, jawi się jako znakomity i inteligentny władca, którego miejsce w historii jako mordercy dwóch swoich poprzedników na tronie: szalonego Henryka VI, jego syna, księcia Edwarda Westminstera, a także swoich dwóch bratanków oraz inne zarzucane mu drobniejsze występki, jak zmuszenie Anny Neville do poślubienia go, a następnie zamordowanie jej, bo stała się przeszkodą w ożenku władcy z własną bratanicą, zawdzięcza czarnemu PR ze strony współczesnych wrogów oraz późniejszych kronikarzy tamtych burzliwych czasów, w tym samego Szekspira.
Urodzony w niebezpiecznych czasach spisków i zdrad, wychowany latach bratobójczej wojny zwanej Wojną Dwóch Róż, Ryszard dorastał się w cieniu swojego charyzmatycznego brata, króla Edwarda IV. Lojalny wobec swoich przyjaciół i namiętnie zakochany w jednej kobiecie, która została mu odmówiona, staje się utalentowanym graczem w świecie dworskich intryg. W końcu, uznawany dziś za ostatniego wojownika na tronie angielskim, staje na polu bitwy pod Bosworth przeciwko odwiecznym wrogom Yorków - Lancasterom, pod dowództwem Henryka Tudora...
"Ci, którzy znają postać Ryszarda III z Szekspira, znajdą w powieści Sharon Kay Penman obraz angielskiego monarchy całkowicie kontrastujący z tym utrwalonym przez słynnego dramaturga. Ryszard jest tu nieomal romantycznym bohaterem, pełnym dylematów, który idealnie nadaje się raczej do naszych współczesnych standardów niż wyobrażeń na temat pełnego okrucieństwa i mściwości władcy późnośredniowiecznej Anglii. I właśnie ta psychologiczna wiarygodność, poparta latami wnikliwych badań nad historycznymi źródłami, czyni z powieści Penman fantastycznie ciekawą książkę".401/1388/29857

5klaudia Gudelius Wyprawa po tajemnice Inków Akcja powieści rozgrywa się w szesnastowiecznej Hiszpanii. Były to czasy gdy Inkwizycja niemalże każdemu ponadprzeciętnie inteligentnemu dziecku przypisywała konszachty z diabłem.

Właśnie taki los spotkał trzynastoletniego Gonzalo Porrasa, późniejszego skrybę - Lo Scrittore. Rodzice pragnąc uchronić go przed szponami Inkwizycji zdecydowali się, wysłać syna na drugą stronę Atlantyku, do Nowego Świata. W ten sposób Gonzago dotarł do Królestwa Inków - Peru, gdzie też rozpoczęła się jego niezwykła przygoda.

Bohater dzięki swoim ponadprzeciętnym zdolnościom lingwistycznym szybko opanował język tamtejszych Indian. Staje się to jednak przyczyną dla której wbrew własnej woli zostaje wcielony do hiszpańskiej armii w roli tłumacza. Przemierzając kraj z okupantami, jest świadkiem aktów gwałtu i mordów rdzennej ludności i nie znającej granic chciwości hiszpańskich żołnierzy oraz dominikańskich misjonarzy.
Stając w obronie ciemiężonych Indian, zostaje skazany na karę śmierci przez spalenie na stosie, ulubioną przez Inkwizycję formę pozbawiania życia. Wprawdzie udaje mu się zbiec, lecz od tego momentu zostaje niemową i a swoje myśli może przekazywać wyłącznie na papierze.569/1957/30426

6Allan Massie Cezar Napisana w formie pamiętnika Decymusa Brutusa, przyjaciela i towarzysza broni Cezara, a w końcu jednego z jego zabójców, opowieść o Rzymie w okresie schyłku Republiki. Jej bohaterami są Cezar, Kleopatra, Cyceron, Antoniusz i Oktawian. Allan Massie, dość swobodnie traktując materię historyczną, dobrze oddaje koloryt epoki. Barwnie odmalowane postacie, wartka akcja, intryga i romanse - wszystko to sprawia, że książka jest ciekawa i do końca trzyma w napięciu.256/2213/30612

7Upadek Konstantynopola Gdy w roku 1453 w wyniku najazdu Turków upadł Konstantynopol, uznano to za tragiczny koniec ostatniego bastionu cesarstwa rzymskiego, choć panowały też opinie, że młode, ambitne i ekspansywne państwo zlikwidowało po prostu relikt, wspomnienie po innym imperium - Bizancjum. Następstwa tego upadku zaciążyły przez następne stulecia na historii Europy i Bliskiego Wschodu, zaś w wymiarze symbolicznym - na dziejach całego świata. Autorzy przedstawiają genezę oraz przebieg agonii Bizancjum oraz upadku jego stolicy - Konstantynopola, ostatniej ostoi cesarza Konstantyna XI.

207/2420/31319

8Aleksander Dumas Czarny Tulipan Śmierć zamordowanych przez rozjuszony tłum Jana i Korneliusza de Wittów w holenderskiej Hadze powoduje w życiu skromnego uczonego i hodowcy tulipanów, Korneliusza van Baerlego, ciąg niezwykłych wydarzeń jego spokojna egzystencja zostaje zakłócona, a on w trakcie prac nad uzyskaniem legendarnego tulipana o czarnych płatkach zostaje aresztowany i osadzony w więzieniu. Ale to nie koniec komplikacji, bowiem przemycone do celi cebulki spróbuje zdobyć zawistny sąsiad van Baerlego, Boxtel, by przypisać sobie zasługi za to niezwykłe odkrycie. Czy w tej sytuacji Korneliuszowi uda się wyhodować upragniony kwiat, cz też zastąpi mu go piękna Róża Gryphus, córka więziennego dozorcy?

 243/2663/31562

9Walter Scott Ivanhoe Młody krzyżowiec, Wilfryd Ivanhoe, powraca z krucjaty do rodzinnej Anglii, szarpanej wewnętrznymi zatargami między Saksonami a Normanami i walką o tron, który książę Jan bez Ziemi próbuje odebrać swojemu bratu, królowi Ryszardowi Lwie Serce. Młody Sakson, wydziedziczony przez ojca z powodu miłości do lady Roweny i wpltany w wymierzoną przeciwko władcy, któremu pozostaje wierny, intrygę, za wszelką cenę starał się będzie bronić rycerskiego honoru. Na drodze staną mu jednak bezwzględni poplecznicy księcia Jana. Czy młodzieniec dotrzyma złożonych przyrzeczeń, czy ocali od śmierci Rebekę, piękną córkę żydowskiego kupca Izaaka z Yorku i czy przebłaga gniew ojca i poślubi swą ukochaną?

155/2818/31717   Kiedyś film ogladałam 

w tym miesiącu wyszło mi dziennie 93 strony .W tym miesiącu czytałam książki historyczne 

spacer po mieście

 Witajcie Oto kolejny spacerek po mieście. To kilka tygodni temu  Jeszcze było ciepło wiec miło sie chodziło 

1

Dom KopernikaMimo nazwy Kopernik nie ma nic wspólnego z tym budynkiem, on mu tylko patronuje. Ta secesyjna kamienica znajduje się przy ulicy Partyzantów. Za czasów Prus Wschodnich była to jedna z najbardziej reprezentacyjnych ulic, nazywała się wówczas Bahnhof-Straße (ulica Dworcowa). Ładnie zabudowana i obsadzona różnymi gatunkami szlachetnych drzew, stanowiła wówczas bardzo efektowny fragment eleganckiego świata tamtej epoki. I tak jak kiedyś, tak i dzisiaj, spacerując tą ulicą, nie możemy pozbyć się podobnego wrażenia, a ta budowla z pewnością tylko potwierdza tę opinię.

Budowla została wzniesiona w 1905 roku, mimo że od samego początku swego istnienia łączyła w sobie funkcje biurowe i mieszkalne, ze znaczną przewagą tych pierwszych, zewnętrznie ani trochę nie przypominała surowego pruskiego urzędu. Bardziej dopatrywać się w niej można wzorca dużej kamienicy czynszowej w konwencji stylu francuskiego. Jest to budynek czterokondygnacyjny, na rzucie prostokąta, podpiwniczony, wszystko przykrywa wielopołaciowy dach. Jednak niepowtarzalności temu obiektowi nadaje ceglana fasada z neogotyckim, tynkowanym detalem i wieloboczna wieża o kwadratowej podstawie.

Budynek ten, do roku 1945 jako własność Skarbu Państwa Rzeszy, mieścił w sobie m.in. Krajowy Urząd Finansowy i Urząd Podatkowy oraz Urząd Celny. Nieliczni lokatorzy, którzy tu zamieszkiwali, to głównie wysoko postawione persony olsztyńskiego garnizonu. Ciekawostkę stanowi fakt, że cała posesja od zaplecza sąsiadowała ze starym cmentarzem ewangelickim położonym wzdłuż torów kolejowych. Mimo że już na początku XX wieku nie był używany, to przez długie lata nikt nie podjął decyzji o jego likwidacji. Wśród wielu tam spoczywających swoje miejsce znalazł też Oskar Belian, wieloletni burmistrz i nadburmistrz Olsztyna. Dziś na tym terenie stoi cały szereg współcześnie postawionych garaży i tylko szpaler starych drzew, wytyczający kiedyś aleję cmentarną, świadczy o zapomnianym już przeznaczeniu tego terenu.

Po zakończeniu II wojny światowej cały budynek został przejęty przez Skarb Państwa PRL. Trochę przekorny jest fakt, że ponownie mieściła się tutaj Izba i Urząd Skarbowy. Po 1950 roku kamienicą władały kolejno Wojewódzka Komenda Milicji Obywatelskiej, Wojewódzki Urząd Spraw Wewnętrznych, a w końcu, w czasie zmian ustrojowych, wszystko przeszło pod władanie Komendy Wojewódzkiej Policji. Działał tu również hotel milicyjny, później policyjny. Ta zmienność właścicieli i niedbałość o zajmowane mienie doprowadziły tę piękną kamienicę do ruiny. Los był jednak łaskawy. W 1989 roku obiekt uznano za dobro kultury i wpisano do rejestru zabytków, a 12 lutego 1996 roku cała nieruchomość wraz z sąsiadującymi budynkami gospodarczymi została zakupiona przez Olsztyńskie Stowarzyszenie Mniejszości Niemieckiej. Staraniem nabywcy było przywrócenie dawnego blasku temu obiektowi i dzięki pomocy różnych instytucji, głównie z Niemiec, w latach 1999-2000 dokonano gruntownego remontu.

Obecnie jest to głównie siedziba wspomnianego Stowarzyszenia, i to właśnie ono nadało nazwę kamienicy „Dom Kopernika” (Haus Kopernikus). Kilka pomieszczeń wynajmowanych jest innym instytucjom. Pomimo ponad stuletniej historii budynku nie wiążą się z nim żadne ważne wydarzenia, lecz osoby tu przebywające utrzymują, że ma on swego ducha. Jedni twierdzą, że to duch szorstkiej osobowości dawnych urzędników, inni zaś, że to duch sprzyjający integracji często zwaśnionych na przestrzeni dziejów narodów.

2

Dom Polski

Budynek znajduje się na rogu ulic Partyzantów i 1 Maja, jednym z dwóch głównych traktów łączących dworzec główny z centrum. Jego śnieżnobiała elewacja daje prawo do miana jednego z punktowców Olsztyna. Rzeczywiście zewnętrzny wygląd tego budynku jest imponujący, ale prawda jest taka, że z dawnego Domu Polskiego tylko ta właśnie elewacja jest oryginalna.

Budowla ta powstała na początku XXw. z przeznaczeniem na cele mieszkalne. Był to budynek dwukondygnacyjny, narożny i składający się z dwóch długich skrzydeł. Okna parteru zwieńczone łukiem półkolistym, na wyższych kondygnacjach zastosowano prostokątne okna z bogatymi gzymsami lub ozdobami w kształcie girland. Po wybudowaniu został zakupiony przez Ottona Holzkyego, który otworzył tu hotel o nazwie „Reichshof”. Jednak już w 1912 r. kolejny właściciel, Gustav Preuss , dalej prowadził hotel, ale o nazwie „Centralhotel”. W grudniu 1919 r. został sprzedany polskim organizacjom głównie na cele organizacyjne związane z plebiscytem i stał się siedzibą Warmińskiej Rady Ludowej. Po przegranym plebiscycie aż do 1939 r., czyli wybuchu wojny, pozostawał w rękach Banku Ludowego i dalej pełnił skupiał w sobie polskich organizacji. W swoich wnętrzach mieścił polskie przedszkole i szkołę, Związek Polaków w Niemczech, Hufiec Harcerski Rejonu Wschodniopruskiego, a nawet polski teatr kukiełkowy „Bajka”. Poza tym budynek dalej spełniał swoją pierwotną funkcję, tzn. znajdowały się w nim hotele „International” i „Concordia”.

Już w tamtych czasach, mimo różnych funkcji, przylgnęła do tego budynku nazwa Dom Polski i już zawsze tak był utożsamiany. Po II wojnie, od 1968 r. właścicielem budynku stał się, utworzony w 1963 r., Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego.

Na początku lat 70-tych, budynek całkowicie rozebrano. Istnieją dwie wersje tej decyzji: jedna mówi o zagrożeniu zawaleniem, druga ta bardziej prawdopodobna, mówi o planach wybudowaniu na miejscu Domu Polskiego nowoczesnego gmachu, a zła kondycja budowli była tylko pretekstem. Faktem jest, że pod naciskiem i silnej fali protestów środowisk naukowych oraz działaczy plebiscytowych, ówczesne władze partyjne zmuszone były podjąć decyzję o rekonstrukcji tego historycznego budynku. Proces odbudowy odbywał się w latach 1980-82 i uroczyście otwarto go przy okazji obchodów 60-lecia wydarzeń plebiscytowych. Jednak jak wspomniałem wcześniej w stosunku do oryginału zachowana została tylko kształt budynku i elewacja zewnętrzna. Wnętrze przysposobiono już do wymogów współczesnych potrzeb.

Obecnie w Domu Polskim prócz Ośrodka Badań Naukowych, znajduje się również Delegatura Instytutu Pamięci Narodowe, oraz różne inne instytucje publiczne. Do współczesnego wyglądu dodano rzeźbę orła ustawioną centralnie w narożniku, oraz tablicę upamiętniające przeszłe wydarzenia. Mimo, że jest to właściwie replika, warto stanąć na dłuższą chwilę przed tym gmachem, aby nie tylko podziwiać jego walory architektoniczne, ale też by poświęcić tę chwilę tym którzy tworzyli międzywojenną historię tego miejsca

3

Tablica pamiątkowa Jerzego Lanca

Tablica pamiątkowa poświęcona Jerzemu Lanc, autor: Hubert Maciejczyk, data wykonania: 1986 r., lokalizacja: Ośrodek Badań Naukowych im. Wojciecha Kętrzyńskiego w Olsztynie.Urodził się w ewangelickiej rodzinie w miejscowości Kostkowice na Śląsku Cieszyńskim, jako szóste z dwanaściorga dzieci jakie posiadali Jerzy Lanc senior (1864–1927) i jego żona Ewa Lanc z Kowalów (1870–1929). Był żonaty z Anną Ernestyną (ur. 1900), z domu Funda, z którą miał dwóch synów: Bogusława (1929–2002) i Jerzego juniora (ur. 1932), który urodził się już po śmierci ojca.

W 1920 ukończył seminarium nauczycielskie w Cieszynie i zaczął uczyć w Szkole Podstawowej w Rudzicy, w powiecie bielskim. W 1922 został kierownikiem szkoły powszechnej w Szklarce Śląskiej w Wielkopolsce. Do pracy w ówczesnym powiecie odolanowskim namawiał go brat cioteczny Jan Cieńciała, który był tam inspektorem szkolnym[3]. Lanc zaczął prowadzić tam działalność społeczną i kulturalną. Organizował kursy języka polskiego, geografii i historii Polski. W Szklarce założył Kółko Rolnicze, Klub Piłki Nożnej (26 kwietnia 1925), Oddział Przysposobienia Wojskowego i Wychowania Fizycznego oraz Spółkę Rolną (23 lutego 1925)[4].

W lutym 1931 wyjechał do Piasutna w Prusach Wschodnich, gdzie zorganizował jedyną w okresie międzywojennym polską szkołę na Mazurach, która została otwarta 13 kwietnia 1931 jako Polsko-Ewangelicka Szkoła w Piasutnie-Łęgu[1]. Od początku był brutalnie zwalczany przez Niemców (napaści, prowokacje, donosy, oskarżenia)[5].

Jerzy Lanc zmarł w niewyjaśnionych okolicznościach, znaleziono go martwego we własnym pokoju. Według pierwszej diagnozy postawionej przez niemieckiego lekarza zmarł na zapalenie płuc. Sekcja zwłok wykazała, że zmarł w wyniku zatrucia czadem. Ówczesna opinia polska podejrzewała stronę niemiecką o skryte morderstwo popełnione na Lancu, nauczycielu jedynej polskiej szkoły na Mazurach.

Pogrzeb Jerzego Lanca odbył się 8 marca 1932. Został pochowany na ewangelickim cmentarzu w Szklarce Śląskiej.

Sprawa Lanca była głośna w Polsce lat 30., zwłaszcza po tym jak Melchior Wańkowicz przedstawił jego postać i okoliczności śmierci w książce Na tropach Smętka.

4

Powstanie ulicy Partyzantów (dawniej Bahnhofstrasse, a wcześniej Chausse nach dem Bahnhoff) ściśle łączy się z budową dworca kolejowego w Olsztynie. Wytyczona wzdłuż linii kolejowej stanowiła główną arterię komunikacyjną łączącą centrum miasta z oddanym do użytku w 1871 roku dworcem. Ulica została stosunkowo szybko zabudowana przez przedsiębiorców, którzy po pierwsze lokowali tu swój kapitał, mnożony ogromną koniunkturą mieszkaniową, po drugie sami chcieli zamieszkiwać na nowej ulicy, wśród innych zamożnych przedsiębiorców i trzecie, nowo wytyczona ulica zapewniała doskonałą komunikację i sprzyjała prowadzeniu interesów. Już w 1880 roku ulicę wybrukowano i ułożono chodniki. W 1883 roku oświetlono ją za pomocą lamp olejowych, zastąpionych w 1890 roku oświetleniem gazowym. Doskonała koniunktura mieszkaniowa spowodowana niedostatkiem mieszkań dla tysięcy osiedlających się w mieście neofitów sprawiła, że przeważały tu kamienice czynszowe.

Kamienica pod numerem 16 powstała przed 1890 rokiem. Odnajdujemy ją na planie miasta autorstwa Luckhardta z 1892 roku i Hugona Bonka z 1913 roku.

5ceglany budynek policji Myślałam ze ma jakąś historie ale nie znalazłam 

`1

2

2

2

3

4

4

5

Kartka

 Witajcie Malo kartek robie bo skupiłam się na ozdobach świątecznych . Będę je w grudniu pokazywać . Nie miałam też potrzeby robić karteczek . Teraz jak byłam na spotkaniu klubowym dałam zaległe urodzinowe karteczki. Dla kobiet miałam sporo dawniej zrobionych a nie miałam dla niewidomego mężczyzny .Z takich różnych tekturek i drewnianych elementów powstała  taka wyczuwalna kartka 

spotkania

  Witajcie . Z moją asystentką znajomą xhodziłam i zwiedzałam swoje miasto . Jeszcze kilka mam do pokazania . Na spacerki chodziłyśmy popołudniami a teraz już szybko robi się ciemno .Tak wiec dwa ostanie spotkania bo projekt się kończy były inne . Znajomi zmienili mieszkanie i daleko mieszkają . Moja asystentka była też i ich asystentką  . Tak wiec tydzień temu razem ich odwiedziłyśmy skoro ona wiedziała gdzie mieszkają . Orety ale daleko mieszkają ale za to ładne mieszkanko mają Oto zdjęcie ich psinki i kawek pokoju Dziś za to przyszła do mnie i grałyśmy w gry . Druga gra była  trudniejsza .Kilka razy musiałyśmy wczytać się w zasady by pojąc a i tak chyba nie do końca grałyśmy tak jak trzeba. A widzicie gdzie już moje książki lezą tak dużo ich mam 

14 w Linii” to gra logiczna przeznaczona dla dwóch osób (bądź dwóch zespołów). To pojedynek na przemyślność i przewidywanie. Spróbuj odgadnąć zamiary przeciwnika, równocześnie tworząc własną taktykę obliczoną na kilka ruchów do przodu. Wygra ten, kto zdoła jako pierwszy ułożyć 4 krążki w jednej linii.

 

Cel jest jeden: ułożyć cztery krążki w linii. Zadanie wydaje się banalne, gdyby nie Twój przeciwnik. Jego dążenie jest identyczne i w wcale nie ułatwi Ci to zadania. Stańcie w szranki – niech wygra lepszy! Będzie nim ten, kto potrafi nie tylko blokować konkurenta, ale i stworzyć skuteczną taktykę.

Instrukcja gry

• Każdy z graczy otrzymuje po 21 krążków danego koloru.

• Najpierw ustalacie kto pierwszy wrzuca krążek (w kolejnych partiach wymieniacie się pierwszeństwem).
• Celem gry jest ułożenie czterech jednokolorowych krążków w linii prostej (poziomo, pionowo, skośnie). Kto pierwszy, ten wygrywa!

Wraz z kolejnymi partiami pojedynki stają się coraz bardziej zacięte. Im bardziej precyzyjnie obmyślona taktyka, najlepiej wymierzona na kilka ruchów w przód, tym większa skuteczność. Spróbuj przewidzieć jak najwięcej wariantów rozgrywki. Możesz też zamarkować zagranie, które wyprowadzi rywala na manowce.

 Skuteczny blef to też sztuka2

2Pola o numerach 1-6 nazywane są bazą gracza grającego pionkami żółtymi, a pola z numerami 19-24 bazą gracza, grającego pionkami zielonymi. Przez środek planszy bie2W grze używana jest plansza, składająca się z czterech części z zaznaczonymi na nich sześcioma podłużnymi trójkątami o przeciwstawnych kolorach, określanych jako 24 pola. Każdy z graczy otrzymuje po 15 jednokolorowych pionków (żółte i zielone), do gry używane są również dwie kostki.

gnie poprzeczka, zwana również bandą, na której znajdą się pionki zbijane podczas gry. Gracze poruszają się po planszy w przeciwnych kierunkach, tzn. grający pionkami żółtymi porusza się od pola 24 w kierunku pola 1, a grający pionkami zielonymi, odwrotnie.

Celem gry jest umieszczenie wszystkich pionków w swojej bazie i ich ściągnięcie. Wygrywa ten gracz, który pierwszy to zrobi.

Rozgrywka

Gra rozpoczyna się od rzutów jedną kostką przez każdego z graczy. Ten gracz, który wyrzuci większą ilość punktów, rozpoczyna grę. Rozpoczynający klikając na planszy wykonuje rzut dwiema kostkami, a następnie zgodnie z ilością wyrzuconych oczek, przemieszcza swoje pionki po planszy.

Ruch może być wykonany jednym pionkiem o sumę oczek wyrzuconych obydwiema kostkami, a może też być rozdzielony na dwa dowolne pionki.

Przemieszczany pionek może być ustawiany tylko na:

• wolnym polu, nie zajętym przez żaden z pionków,

• polu, na którym znajdują się inne pionki wykonującego ruch,

• oraz polu zajętym przez jeden pionek przeciwnika (wtedy jego pionek jest zbijany).

Niemożliwe jest wykonanie ruchu na pole, na którym znajdują się dwa lub więcej pionków przeciwnika. Pole to jest zablokowane.

Gracz musi wykonać ruch zgodnie z oczkami wyrzuconymi na obu kostkach. Jeśli ma możliwość wykonania tylko jednego ruchu, pozostałe pionki ustawione są tak, że nie może ich przestawić, traci drugi ruch. Jeśli ma zablokowaną możliwość wykonania obu ruchów, traci swoją kolejkę.

Gracz, który wyrzuci dublet, tzn. takie same ilości oczek na obu kostkach, ma prawo do wykonania czterokrotnie ruchu zgodnie ze wskazaniem pojedynczej kostki. Znaczy to, że wyrzucając np. dwie 6 można wykonać cztery ruchy po sześć pól.

Pojedynczy pionek stojący na polu nazywany jest blotką i może zostać zbity przez przeciwnika. Kiedy pionek gracza staje na polu, na którym znajduje się pojedynczy pion przeciwnika, pionek przeciwnika zostaje zbity i umieszczany jest na poprzeczce (bandzie).

Przeciwnik w swoim pierwszym ruchu po zbiciu pionka, musi najpierw wprowadzić go ponownie do gry. Zbity pionek wprowadzony zostaje do bazy przeciwnika, zgodnie z rzutem kostkami (dla gracza żółtymi pionkami na pola od 1 do 6, a dla grającego zielonymi - od 19 do 24). Oczywiście, jeśli pola te są zablokowane przez pionki przeciwnika, to wtedy ruchu nie można wykonać i należy czekać na zwolnienie któregokolwiek pola w bazie albo na wyrzucenie kostką takiej ilości oczek, która umożliwi postawienie pionka na wolnym polu w tej bazie.

Z chwilą, kiedy gracz umieści wszystkie pionki w swojej bazie, może rozpocząć ściąganie pionków. Ściąganie następuje również zgodnie z ilością oczek wyrzuconych na kostkach. Jedynie w przypadku, kiedy ilość oczek jest większa niż możliwa do wykonania ilość ruchów pionkiem, ściągany zostaje pionek z pola położonego najdalej.

Jeśli zdarzy się tak, że podczas ściągania jakiś pionek zostanie zbity przez przeciwnika, kontynuowanie ściągania możliwe jest dopiero po wprowadzeniu tego pionka do bazy.

Zakończenie gry

Grę wygrywa ten gracz, który jako pierwszy ściągnie z planszy wszystkie swoje pionki.

Za wygraną można otrzymać:

1 punkt, kiedy przeciwnikowi uda się ściągnąć co najmniej jeden ze swoich pionków,

2 punkty, kiedy przeciwnik nie ściągnie żadnego ze swoich pionków (tzw. gammon),

3 punkty, kiedy przeciwnik nie ściągnie żadnego ze swoich pionków i ma minimum jeden pionek w bazie przeciwnika lub zbity na poprzeczce (tzw. Backgammon).

Dodatkowe zasady

W przypadku gry towarzyskiej opcje te nie mają zastosowania. Jedynie w przypadku wybrania opcji mecz możliwe jest zastosowanie następujących dodatkowych opcji w grze:

Gra z użyciem kostki dublującej (kontrującej) – gracz mający przewagę, może zaproponować podwojenie wyniku. O ile przeciwnik zaakceptuje kontrę, wynik będzie pomnożony razy 2. Akceptujący pierwsze podwojenie ma możliwość kolejnej propozycji podwojenia, tzw. rekontry. Kolejne propozycje podwajania mogą doprowadzić do 64-krotnego pomnożenia wyniku.

Zastosowanie reguły Crawforda – polega na tym, że jeśli rozgrywany jest mecz do określonej ilości punktów, a przeciwnikowi brakuje już tylko 1 punktu, nie może użyć kostki dublującej w następnej grze.

Zasada Jacoby – umożliwia liczenie podwójnie i potrójnie ilości punktów jeśli zaakceptowana została gra z użyciem kostki dublującej. Zasada ta zachęca graczy do jeszcze bardziej zaciętej rywalizacji.